vgeo-logo Vereniging van Gepensioneerden Elsevier-Ondernemingen
 
In nagedachtenis van Ton Boogers (⁕ 12-9-1924, † 13-9-2018)

Het overlijden van Ton Boogers, de man die in 1994 aan de wieg stond van onze vereniging, heeft vooral bij oudgedienden die met hem hebben samengewerkt veel losgemaakt.
Het bestuur vindt het gepast om onze founding father de eer te bewijzen die hem toekomt. Op deze pagina zullen huidige en voormalige bestuursleden en anderen hun bijdrage leveren. Harry Nijhuis, hoofdredacteur van de Elsevier Senioren Nieuwsbrief, verricht hieronder de aftrap.

Deze website herbergt vele foto's waarop Ton te vinden is. We willen speciaal de aandacht vestigen op de volgende series:
afscheid Ton Boogers (26-6-1987)
Tons eigen fotocollectie
Tons 25-jarig jubileum (1-5-1974)

  • Ton Boogers, verkregen via Constance
  • Ton Boogers: strijdbaar en sociaal bewogen
    Door Harry Nijhuis
    21 september 2018

    Als ik één voor hem typerende karaktertrek moet noemen dan is dat: strijdbaarheid. En onverbrekelijk daarmee verbonden: zijn sociale bewogenheid. Ton wist niet van wijken om zijn doel te bereiken. Sinds 2002, toen ik het hoofdredacteurschap van de Elsevier Senioren Nieuwsbrief overnam en toetrad tot het bestuur, was ik er ook getuige van. Al in 1991 vatte een belangrijk voornemen bij hem post dat tot de huidige VGEO zou leiden. Als lid van de Raad van Deelnemers van het toenmalig pensioenfonds SPEO had hij de behoefte aan overleg met en raadpleging van een achterban van gepensioneerden. Tijdens een ziekenhuisopname benutte hij de tijd om zijn ideeën voor een Vereniging van Gepensioneerden Elsevier-Ondernemingen op papier te zetten. Zijn voorstel ondervond in het SPEO-bestuur aanvankelijk weinig medestand. Ze zaten daar niet op extra pottenkijkers te wachten. Uiteindelijk zette hij samen met een enkele medestander zijn voornemen door en vond in 1994 de officiële oprichting van de VGEO plaats. Het initiatief voor een belangenvereniging vond al snel weerklank onder gepensioneerden van Elsevier en Reed Business en deze vereniging overschreed op zijn hoogtepunt de 500 leden. VGEO-vertegenwoordigers werden nu ook serieuze gesprekspartners binnen het bestuur van SPEO. Ton had hiermee zijn doel bereikt, met als nevendoel een vereniging waar oud-collega's elkaar konden ontmoeten tijdens uitstapjes en een jaarvergadering.

    Ook nadat hij in 2002 de voorzittershamer overdroeg bleef de betrokkenheid bij zijn geesteskind onverminderd groot. Zo stak hij veel tijd in het verzamelen van pensioennieuws uit verschillende dagbladen, die hij lange tijd zelfs bijna dagelijks min of meer samengevat overtypte en mij mailde, zodat ik goed op de hoogte bleef. Een deel daarvan kwam te staan op deze website, met bronvermelding natuurlijk. Maar toen ook dit auteursrechtelijk niet meer mocht, stopte hij daar noodgedwongen mee. We hielden contact met elkaar en deelden onze frustraties over pensioenbeleid. Als rasechte Elsevieriaan was de opheffing van SPEO en overgang naar Pensioenfonds PGB een pijnlijke ervaring voor hem. Zo zag hij weer een stuk bedrijfsgeschiedenis, waar hij zelf ook met volle inzet aan meewerkte, verloren gaan. De oorspronkelijke belangenbehartiging namens VGEO werd binnen PGB minder direct dan onder SPEO. Maar Tons andere oorspronkelijke doel, het sociale contact, bleef hij onverminderd belangrijk vinden. Jammer genoeg was hij de laatste jaren van zijn leven niet sterk genoeg meer om, zoals voorheen, trouw de jaarvergaderingen bij te wonen. Maar ik ben ervan overtuigd dat de VGEO hem tot op het laatst aan zijn hart bleef gaan.


  • Ton Boogers: mijn herinneringen aan hem
    Door Gerard Roza
    4 oktober 2018

    Tijdens mijn werk bij Elsevier heb ik eenmaal contact met Ton gehad over een technisch onderwerp. Pas in 2002 heb ik hem beter leren kennen. Hij trad toen bij de Algemene Ledenvergadering af als voorzitter van de VGEO en ik kwam in het bestuur, met als taak een website voor de vereniging op te zetten. Ton werd al snel de belangrijkste leverancier van informatie voor de site. Hij was van mening dat de leden goed op de hoogte moesten worden gehouden van alle zaken die met pensioenen te maken hadden. Hij selecteerde uit meerdere dag- en weekbladen waarop hij geabonneerd was, of die hij van buren e.d. kreeg, relevante artikelen en maakte daarvan samenvattingen. Later werd de complete tekst overgenomen als het onderwerp te ingewikkeld was om een samenvatting te maken. Zo ontstond jarenlang een constante stroom van informatie: eens per twee weken en soms vaker, waren het teksten die van vijf tot soms twintig pagina's lang waren.

  • Nefkens en Ton Boogers 29-9-2010
  • In 2010 leverde hij in september de 200ste bijdrage. Met Jan Nefkens, toen voorzitter van het bestuur, ben ik bij hem thuis geweest om hem te bedanken en om een passend cadeau te geven (zie foto). Hij is daarna gewoon weer doorgegaan.
    In april 2013 werden we benaderd door een instantie die in opdracht van uitgevers naging wat voor informatie van hen er op websites geplaatst was. Dit vanwege het auteursrecht. De informatie op onze website bevatte altijd de bronvermelding. Toch konden we daarvoor vervolgd worden. We hebben de betreffende uitgevers gevraagd of zij ons toestemming van overname van artikelen wilden geven. Dat kon, maar die toestemming moest dan voor elk artikel gegeven worden. Dat leverde voor Ton een onwerkbare situatie op. En eigenlijk vond hij het wel een goed moment om ermee te stoppen. De zorg voor zijn vrouw, die ziek was, eiste steeds meer van zijn tijd. Hij vond nog wel tijd om krantenknipsels naar Harry Nijhuis te sturen, die ze voor de nieuwsbrief gebruikte.
    Ton zal in mijn herinnering blijven als een zorgzaam mens, en als een doorzetter.


  • Mijn persoonlijke herinneringen aan Ton Boogers
    Door Willeke Casteren van Cattenburch*
    11 november 2018

    Het was een schok om Tons overlijdensbericht te lezen. Hoewel Ton 12 september jl. 94 werd, bekroop mij haast een gevoel van ongeloof.

  • Marc Atkins en Ton Boogers
  • Met zijn heengaan is weer een pijler van de oude garde weggevallen, hebben we wederom afscheid moeten nemen van iemand van het eerste uur van de EWU: Elseviers Wetenschappelijke Uitgeverij. Iemand van de oude stempel, 100 procent betrouwbaar, hardwerkend, een echte selfmade man, het hart op de juiste plaats, goudeerlijk, veel te bescheiden, totaal toegewijd aan het Elseviergebeuren, maar ook aan de familie Bergmans. Dit laatste verdient wellicht enige uitleg: op 1 mei 1941 trad hij nl. in Tilburg in dienst bij de plaatselijk bekende Boekhandel en Uitgeverij van Kerkmuziek W. Bergmans, waarvan de heer Piet Bergmans [PB] directeur/eigenaar was. Na het leren kennen van alle facetten van het bedrijf werd hij uiteindelijk diens secretaris en assistent en werd betrokken bij het ontwikkelen, vormgeven en de productie van nieuwe uitgaven. Door het vertrek van PB naar Amsterdam om per 1 november 1946 directeur te worden van Elsevier Publishing Company (EPC), de Engelstalige wetenschappelijke uitgeverij, werd hiermede eigenlijk ook de toekomst van Ton bepaald: per 1 mei 1949 trad hij in dienst bij Uitgeversmaatschappij Elsevier in Amsterdam, om later over te stappen naar EPC.

    Mijn eerste ontmoeting met Ton was in april 1958 toen ik solliciteerde naar de functie van secretaresse van de verkoopleider. Vooral zelfstandig corresponderen, voornamelijk in het Engels, was belangrijk. Net terug uit Londen met Cambridge Proficiency op zak, leek me dat wel wat. Ook om Haarlem te verruilen voor Amsterdam was aantrekkelijk. In het Elseviergebouw aan de Spuistraat leerde ik Ton Boogers kennen, die me van alles vertelde over EPC, en per 1 mei 1958 trad ik in dienst als zijn eerste eigen secretaresse. Voordien ‛leende’ hij namelijk de secretaresse van PB, Paula Krijgsman. Door uitbreiding van het fonds en de daarmee gepaard gaande werkzaamheden, was die situatie niet langer houdbaar.

  • Spuistraat 110-112 in 2008
  • De EPC was gehuisvest op de vierde etage van het Elseviergebouw dat eigenlijk een verzameling grachtenpanden was, gelegen tussen Spuistraat en het Singel. Om deze verzameling panden naar buiten toe een eenheid te laten lijken, was er een moderne gevel voorgebouwd en de naam ELSEVIER prijkte in goud hoog op de gevel. Boven de ingang was een leuk beeldje van een lezend manneke aangebracht. De EPC was eigenlijk het ondergeschoven kind van de zeer succesvolle NV Uitgeversmaatschappij Elsevier, de moedermaatschappij, met uitgaven als de Winkler Prins, Elseviers Weekblad en auteurs als o.a. Jan de Hartog, Godfried Bomans. We zaten er onder de hanenbalken met afgedankt meubilair aan veelal houten bureaus maar o zo gezellig. Het bestaansrecht van de EPC was nog onzeker: we moesten ons nog bewijzen. Op dat moment waren we met 25 werknemers en we gaven zes tijdschriften uit en een groot aantal boeken. Ton had een grote kamer aan de Singelkant waar ik dagelijks de post kwam opnemen. Op 1 juni van dat jaar kwam Louk Bergmans, zoon van PB, de gelederen bij de verkoopafdeling versterken als assistent van Ton. Al gauw ging ik dus ook voor Louk werken. Een hoogtepunt later die maand was de geboorte van het eerste kind van Ton en Constans: Hans. Ik ging met de pet rond om een passend cadeau te kopen. Na veel aandringen kreeg ik een foto van Hans te zien, maar de heer Boogers (jarenlang zei iedereen u en juffrouw/meneer tegen elkaar!) vond het maar een lelijk kind, waar ik het helemaal niet mee eens was. Het was een lange baby, dat wel! Een ander hoogtepunt was de Frankfurter Buchmesse waar de hele Elsevier-staf naar toe ging, incl. Ton natuurlijk als verkoopleider. Ik verwijs graag naar Tons boek “Herinneringen” waar we kunnen lezen hoe hij werd belast met de organisatie en zelfs met het laten vervaardigen van een eigen stand. Die kreeg veel bewondering en zelfs navolging. Maar in woorden kreeg Ton maar weinig waardering voor deze eigenlijk zeer specialistische werkzaamheden. Men vond het al gauw gewoon dat Ton dit allemaal naar behoren opknapte!

    Na de Buchmesse 1959 bracht Ton een cadeautje voor me mee. Wel zei hij er uitdrukkelijk bij dat ik dit vooral niet moest verwachten na iedere reis. Pas later begreep ik dat dit eigenlijk een afscheidscadeautje was. Toen werd namelijk bekend gemaakt dat de heer Boogers hoofd zou worden van de productieafdeling. Zo verloor ik Ton haast geruisloos als baas, maar gelukkig bleven we toch altijd contact houden. Ik kon ook altijd bij hem terecht voor advies. Vooral toen PB mij de functie van hoofd abonnementenadministratie aanbood, ging ik bij hem te rade. Toen ik de advertentieacquisitie ging doen voor onze tijdschriften, kon ik altijd bij Ton terecht als er iets was met drukkers, vooral toen we meer en meer gingen doen met Krips in Meppel en met vierkleurendrukwerk.

    Ik ben heel blij met Tons “Herinneringen”, waarin hij uitgebreid ingaat op alle nieuwe ontwikkelingen op het gebied van drukken en uitgeven. Wat is er in korte tijd geweldig veel veranderd en hoe belangrijk is het niet dat iemand dit zo minutieus heeft vastgelegd. Een waar tijdsdocument! Chapeau, Ton!

  • Ingebruikname garen-lasapparaat door Ton Boogers
  • Op afstand hoorde ik van leuke dingen die Ton deed voor zijn productieafdeling. Zo verkleedde hij zich als de Non Solus-monnik (het embleem van Elsevier) om zijn mensen toe te spreken. Ook heb ik foto's gezien van Ton verkleed als Sint-Nicolaas. Ik hoop dat er mensen zijn van de productieafdeling die deze evenementen nog eens uitgebreid uit de doeken zouden willen doen. Zo verloren we elkaar wel meer en meer uit het oog, maar niet uit het hart. Ook na zijn pensionering hielden we contact. Zo kwam hij mij op mijn afdeling vertellen over zijn plannen en de uiteindelijke oprichting van de VGEO. Wat een schot in de roos! Dat niemand daar ooit eerder aan had gedacht. Zo belangrijk om een tegenwicht te vormen in de pensioenonderhandelingen met de Elsevierdirectie. Maar hoe leuk was het niet om elkaar na onze pensionering weer regelmatig terug te zien op de VGEO-bijeenkomsten. Wat had je een visie Ton! Dank je wel voor alles, maar vooral voor je vriendschap.

    * Elsevier Science, 1 mei 1958–1 juni 1995.

    Ton Boogers stelt de ingebruikname van het garen-lasapparaat in werking.

  • Novel lectures
  • In zijn functie als hoofd productie van Elseviers Wetenschappelijke Uitgeverij is de nog jonge Ton Boogers (tweede van rechts) hier aanwezig bij een ceremonie in Zweden (24-2-1964). Op de foto van rechts naar links: Z.M. Koning Gustaaf VI Adolf; dan Ton Boogers, Willem Gaade en Piet Bergmans, resp. produktiechef, adjunct-directeur en directeur van Elsevier Wetenschappelijke Uitgeverij, en op de rug gezien Z. Exc. Nils K. Ståhle, directeur van de Nobel Stichting.
    Uit een interne EWU-publicatie:
    “De Nobel Stichting in Stockholm heeft aan Elseviers Wetenschappelijke Uitgeverij de publicatie toevertrouwd van de verzamelde Nobel Lectures; de lezingen die de winnaars van de Nobelprijs statutair moeten houden over het werk op grond waarvan hun 's wereld hoogste wetenschappelijke onderscheiding werd toegekend. Het eerste deel, Physica 1942–1962, werd door een kleine Elsevier-delegatie aan de Zweedse koning aangeboden, die een grote belangstelling voor het werk der Nobel stichting heeft en de prijzen steeds persoonlijk uitreikt.”









  • 25-jarig jubileum 1974
  • Het hele gezin Boogers op 1 mei 1974 in de bibliotheek aan de Jan van Galenstraat bij de receptie ter gelegenheid van zijn 25-jarig dienstjubileum.